Posts

Lalalamium...

Afbeelding
Echt ondergewaardeerd zijn ze. Heb je al ooit eens moeite gedaan om ze van vlakbij te bekijken? Nee? Schandalig. Serieus. Zijn het geen schoonheden? Lamium dus... of dovenetel. Waarbij met doof bedoeld wordt: niet werkend. Totaal ongevaarlijk, prikken is er niet bij. De bladeren van de dovenetel lijken op die van de brandnetel, maar zijn niet bezet met brandharen. Vandaar de naam. Lamium, de botanische naam, is afgeleid van het Griekse woord lamos (muil of keelgat) en heeft betrekking op de muilvormige bloemkroon. Het zijn lipbloemigen, brandnetels dus niet. En ze hebben vierkantige hoofdstengels. Enfin, je voelt het meteen... Eén van deze schoonheden groeit hier al van voor 1500. Dat is de witte, de album. Foto twee dus. Op de onderlip van de bloem zie je vaak vlekjes, dat is het honingmerk. In het vernauwde deel van de kroonbuis zit de nectar. En dat die lekker was, dat wisten ze ook vroeger heel goed... De rijpe bloemen van de witte dovenetel laten namelijk makkeli

Zot van...

Afbeelding
Ik ben er zot van. Kanjers vind ik het, al is die benaming veel te geweldig. Voor de eerste twee dan toch... Parels, dat klinkt beter dus. Soepel van lijf en leden, gehuld in wit en met een zacht parfum... Nee, dan denk je eerder aan een jonge bruid. Parels, vakkundig geregen en zachtjes afhangend, perfectioneren het geheel van witte organza laagjes tegen een achtergrond die speelt met licht en schaduw. Oordeel zelf... De naam is dan ook perfect gekozen. Parelstruik. Exochorda x macrantha "The Bride". Meteen na de bloei mag je ze lichtjes terugsnoeien, kwestie van de bloei te stimuleren. Volgende lente krijg je dan een waterval aan bloemen. De takken hangen immers soepel naar beneden, het blijft een frêle dame, en zo krijg je dat prachtige effect. Omdat ze zo soepel is, kan je haar ook langs een trellis leiden. Wordt gedaan. Maar een waterval aan bloemen, zuiverwit, het heeft iets magisch... En over trouwen gesproken... Ze bloeien steeds vroeger, en

Oranje

Afbeelding
Er zijn momenten dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt. Dat alles om je heen gewoon doorgaat en je gaat mee. De tuin bloeit en bloost, en je laat het maar zo'n beetje gebeuren. Je houdt je tuinpagina up-to-date en je post op instagram, maar je kijkt toe vanaf de zijlijn. En schrijven, nee, even niet... En nu weet ik het zeker. Ik houd van oranje. Vanaf nu houd ik oprecht van oranje. Een bewuste beslissing. Omdat het goed voelt. Omdat ze ook van oranje hield. En van het leven. En van die kleine oranje afrikaantjes. Die gevulde kleine mormeltjes, die ook mijn grootvader elk jaar liefdevol plantte. Ik heb het nooit gesnapt, maar dat hoeft nu dus niet meer. En dat brengt rust in mijn hoofd. Ik zie het ineens anders, dat oranje. En die kleine mormeltjes. Wie ben ik om ze lelijk te vinden, die bloemen die zij zo mooi vond? Terwijl ze het leven toejuichte, op elke bloem een bij zag, genoot van elk moment?  Ik ga het voortaan bewuster gebruiken in de tuin, niet meer me
Afbeelding
de meisjestuin... Je komt er via het serrepaadje, helemaal achteraan in de tuin. Er hangen bordjes aan de boom bij de serre. En bij het begin van het serrepaadje hangt een bordje...'Meisjestuin'. Duidelijk toch? Toch vergeten sommige bezoekers het tuintje. Ze denken misschien dat het stopt bij de serre. Of bij de 'Kippen en compost'-hoek. ik wieg je ik voel je ik weet je ik denk je dicht bij mij ...  Als kind kon ik mij echt verliezen in lezen. Ik verslond boeken, het konden er niet genoeg zijn. Historische romans. Liefdesromans. De romans in Libelle. Stiekem vaak, want ik was daar bijlange na niet oud genoeg voor. Zeker weten. En zo las ik ooit over een geheime tuin. Die ik me toen levendig kon voorstellen. Ik zag hem zo voor me, ik kende de geuren,  proefde de kleuren, en het leek me ongelooflijk heerlijk om daar te zitten en te dromen, ver weg van iedereen.  Ik werd ouder. Ik kreeg een dochtertje. Een klein meisje dat niet de kans kreeg om groot te worden.
Afbeelding
Klokjes en maskers... Ik vind het moeilijk hoor... De ene heeft een masker, de andere niet. Bij de ene zijn de poten gestreept, bij de andere niet. De ene heeft een soort krop, de andere heeft een buikschuier... De ene lust alles, de ander is erg kieskeurig. Je zal zeggen, dan is er toch toch een duidelijk verschil tussen de één en de ander? Ja hallo! Het is niet meteen supersimpel. Vind ik tenminste. En ik wed dat jullie ook niet allemaal experten zijn... Vroeger hadden we een bijenkorf. Niet van onszelf, van een imker uit de buurt. Een soort Erasmus uitwisseling. We waren gastgezin dus. Maar het werd voor die imker een beetje een gedoe, die korf bij ons. Dus geen korf meer. Wel bijen... Want al snel ontdekte ik dat er natuurlijk ook andere bijen in de tuin zaten. Daar had ik vroeger niet echt op gelet. Nu dus wel. Ik probeer ze nu te ontdekken. Te fotograferen. En op naam te brengen, als dat even kan. Moeilijk is dat soms! Een voorbeeld. Vorig jaar ontdekte ik een klok

Yep, ik heb ze!

Afbeelding
Ik wacht er al jaren op. Ik denk dat ik vijf was toen ik er voor het eerst verliefd op werd. In Leuven. In de Galeries Anspach om precies te zijn. En die bestaat al eeuwen niet meer! Ik kon in geen tuincentrum komen of het ventje was me kwijt. Ik was alweer verkocht. Het duurde uren om me mee te krijgen. Enfin, bij wijze van spreken dan. Maar het zat me niet mee. Geen enkele was mooi genoeg. Niet elegant. Niet stevig. Niet passend in ons tuinconcept... Maar nu heb ik ze. Eindelijk. Na eeuwen wachten. Et voilà! Mijn schommelbank. Uniek in zijn soort... Het was bijlange na niet simpel, of wat dacht je? De boog had hij al even. Die lag al een hele tijd te niksen in iemands tuin. En die is, na enig overleg, dus hier terechtgekomen. Lekker stevig. Hoog genoeg. Dus de boog, dat was één. Dan de plaats. Dat viel, na even palaberen, wel mee. Want het ventje wou die boog stiekem al lang, en wel op het terras, tussen de Hydrangea macrophylla 'Bela'. Dat daar ooit een schommel